12 Oktober 2018. In Santiago

Toen we gisteren binnenliepen in de stad gaf dat een apart gevoel. Die avond zijn we naar de pelgrimmis geweest en hebben het grote wierookvat zien zwaaien. Vandaag hebben we afscheid genomen van Dolf en van Ben. Het weer was waardeloos. De hele dag regen. Het was de nationale feestdag, die letterlijk in het water is gevallen. We hebben nog wat rondgeslenterd en hebben de kathedraal nogmaals bezocht. Langs de apostel gelopen en nog een mis meegemaakt. Ditmaal zonder zwaaiend vat. Wat eten in een gezellig tentje en terug naar het logies. Morgen met de bus naar Porto. We gaan verder met zwerven.
Voor wat het blog betreft is dit de laatste post.
Volgend jaar gaan we opnieuw beginnen met een pelgrimsblog.
Ultreia.

145: Van San Marcos naar Santiago de Compostela

Wat een regen vannacht. We gingen even over 8 de deur uit. Poncho's aan. Voor we het wisten liepen we de stad binnen. Je moet dan nog een heel stuk naar de kathedraal. Maar dan is die er opeens. Gebeurd! Het is volbracht. Wat eens begon als een belofte aan mijn moeder, is nu volbracht. Ruim 3400 km gelopen om een kaars te branden voor:
De zielenrust voor al de familie die reeds terug is naar hun oorsprong. Tevens voor alle familie die hen in gedachten houden.
Voor de zielenrust voor mijn verloren vrienden en collega's van de brandweer. De talloze slachtoffers, welke ik nooit gekend heb, maar me wel bewust van ben dat zij mensen achter hebben moeten laten. Voor kracht om dit leed te moeten dragen.
Voor al die prachtige mensen die mij onderweg hebben geholpen met een plek om te slapen, met een maaltijd, met een luisterend oor, met een goed gesprek. Voor mijn medepelgrims.
Tenslotte, voor mijn vrouw, die ook geleden heeft op deze tocht en mijn kinderen, hun niet aflatende steun.
We zijn nog onthaald in de Huiskamer der lage landen. Met Compostela eerst wat eten en een plek voor twee dagen zoeken.

144: Van Salceda naar San Marcos

We hadden lekker gegeten in een klein restaurantje nabij ons logies. Slapen was eigenlijk ook geen probleem. Af en toe een snurkje. Vanochtend was het niet zo koud. Er kondigt zich een weersverandering aan. Met Engel was het even sukkelen. We moesten van meet af aan klimmen en dalen. In Pedrouzo besloot ze om niet verder te strompelen. Dat maakte dat ik de te lopen afstand verlengde naar een 5 km voor Santiago. Zodat we morgen tesamen kunnen binnenlopen. We zitten nu in een hotelletje vlak voor de bult die ons het zicht op Santiago ontneemt. Net weer een bord octopus gegeten, een lokaal, nationale lekkernij. Dat we het restaurant verlieten tekenden zich al een zware wolkenmassa zich af boven Santiago. Dat wordt hommeles vannacht. We verwachten rond een uur of 10 morgenochtend voor de kathedraal te staan. Het einde van een ongelovelijke tocht.

143: Van Melide naar Salceda

Al een paar dagen komen we een jong stel tegen die de Camino lopen met hun twee jongens, van rond de 11 en 6. Dartelende jeugd op het pad. Geweldig. Zo ook loopt er een oude Fransoos van rond de 80. Hij stapt lekker door ondanks zijn vergroeide rug. Gistermiddag was het even schrikken toen we hem voor ons voorover zagen vallen. De eerste gedachte was dat hij er in zou blijven, maar het bleek een knieprobleem te zijn. Hij raakte slechts zijn evenwicht kwijt en belandde op z'n kop. Afijn, vandaag weer het gebruikelijke parcours. Berg op, berg af. Uiteindelijk besloot Engel om de taxi te nemen naar ons volgende haltepunt. Heel verstandig want er zaten nog een behoorlijk aantal diepe dalen en hoge toppen in. De rust heeft haar goed gedaan. Ze begroette mij bij aankomst door een actiefoto van me te maken. Ik heb me lekker kunnen uitleven onderweg. Tonnen zweet kwijtgeraakt.
We zitten weer in een albergue met 10 plaatsen. Mensen vanuit Mexico tot aan Scandinavie. Een mooie albergue. Eten doen we buiten de deur. Zo lekker inleggen in de wetenschap dat we morgen maar 19 km hoeven te lopen. De één na laatste dag voor Santiago.

142: Van Airexe naar Melide

We waren al een klein uurtje onderweg, in alle rust, toen de zon ons kwam verwarmen. Ook deze zonsopkomst, 'amanecer' in t Spaans, was prachtig. Die lichtval en de verkleuringen van het landschap. Daar wordt je echt blij van. We hadden het getroffen met ons pensionnetje. Lekker geslapen en de tijd aan ons zelf. Ook het restaurantje was goed genoeg. We hadden een Canadeese en een Zweed aan tafel om ons te vergezellen. Dat leverde weer leuke gesprekken op. Onderweg genoten van de rust. Geen last meer van turigrinos. Af en toe een pauze om Engel wat rust te geven. Ze liep pittig door. Nog een emotioneel momentje in de kerk van Palas de Rei. Dat kwam door de achtergrondmuziek. Nu zijn we in Melide en hebben een pensionnetje (weer) genomen. De laatste paar dagen in een hok me snurkers te liggen, laten we maar even aan ons voorbijgaan. Vanavond aan de pulpo.

141: Van Portomarín naar Airexe

Wederom een bultig traject. Nog steeds last van grote menigte toeristen. Het was bewolkt en bij de start slechts 5° . Voor t eerst had ik koude handen. We vertrokken met een lange klim door de bossen. Wel mooi. Even dreigde het te gaan regenen maar dat zette gelukkig niet door. Ook nog heel even in de wolken gelopen (letterlijk). Daarna brak het en kwam de zon ons eindelijk opwarmen. Engel had behoorlijk last gekregen dus zijn we in een albergue beland, een km of 6 voor Palas de Rei. Een rustig optrekje en een restaurantje aan de overkant. Even rustig aan.

140: Van Sarria naar Portomarín

Een lekker pizzaatje en nog heel even een terrasje. Voor 21:00 al op bed. Redelijk geslapen en pas om 7 uur uit bed. Ontbijtje gemaakt met de spullen die we uit de supermarkt hadden gekocht. We gingen rustig van start. Engel moet eerst warmlopen. Al snel waren we het stadje uit. Geen spectaculair stadje overigens. Veel op en neer in een veeteeltgebied. Armoedig maar ook weer mooi op z'n eigen manier. Er liepen heel veel mensen op de route. Veel turegrino's, Spanjolen die met nagenoeg niks bij zich de laatste 100 km lopen. Maar wel alle goede kamers voor je hadden weggepikt. Alle habitaciones waren reeds geboekt. Dus de slaapzalen zijn voor diegenen die van ver komen. Gelukkig hadden we een plek gevonden. Het was bewolkt vandaag en ff na 12:00 kregen we een echte bui waardoor we genoodzaakt waren de poncho's aan te trekken. Engel houdt het nog steeds vol. Eenmaal aangekomen, over een spectaculaire brug, na ruim 22 km, een hele nieuwe albergue. Nu even op tuk, straks verder kijken in dit stadje. We zijn vandaag de 100 km grens gepasseerd. Aftellen dus, maar wel op ons gemak.