12 Oktober 2018. In Santiago

Toen we gisteren binnenliepen in de stad gaf dat een apart gevoel. Die avond zijn we naar de pelgrimmis geweest en hebben het grote wierookvat zien zwaaien. Vandaag hebben we afscheid genomen van Dolf en van Ben. Het weer was waardeloos. De hele dag regen. Het was de nationale feestdag, die letterlijk in het water is gevallen. We hebben nog wat rondgeslenterd en hebben de kathedraal nogmaals bezocht. Langs de apostel gelopen en nog een mis meegemaakt. Ditmaal zonder zwaaiend vat. Wat eten in een gezellig tentje en terug naar het logies. Morgen met de bus naar Porto. We gaan verder met zwerven.
Voor wat het blog betreft is dit de laatste post.
Volgend jaar gaan we opnieuw beginnen met een pelgrimsblog.
Ultreia.

145: Van San Marcos naar Santiago de Compostela

Wat een regen vannacht. We gingen even over 8 de deur uit. Poncho's aan. Voor we het wisten liepen we de stad binnen. Je moet dan nog een heel stuk naar de kathedraal. Maar dan is die er opeens. Gebeurd! Het is volbracht. Wat eens begon als een belofte aan mijn moeder, is nu volbracht. Ruim 3400 km gelopen om een kaars te branden voor:
De zielenrust voor al de familie die reeds terug is naar hun oorsprong. Tevens voor alle familie die hen in gedachten houden.
Voor de zielenrust voor mijn verloren vrienden en collega's van de brandweer. De talloze slachtoffers, welke ik nooit gekend heb, maar me wel bewust van ben dat zij mensen achter hebben moeten laten. Voor kracht om dit leed te moeten dragen.
Voor al die prachtige mensen die mij onderweg hebben geholpen met een plek om te slapen, met een maaltijd, met een luisterend oor, met een goed gesprek. Voor mijn medepelgrims.
Tenslotte, voor mijn vrouw, die ook geleden heeft op deze tocht en mijn kinderen, hun niet aflatende steun.
We zijn nog onthaald in de Huiskamer der lage landen. Met Compostela eerst wat eten en een plek voor twee dagen zoeken.

144: Van Salceda naar San Marcos

We hadden lekker gegeten in een klein restaurantje nabij ons logies. Slapen was eigenlijk ook geen probleem. Af en toe een snurkje. Vanochtend was het niet zo koud. Er kondigt zich een weersverandering aan. Met Engel was het even sukkelen. We moesten van meet af aan klimmen en dalen. In Pedrouzo besloot ze om niet verder te strompelen. Dat maakte dat ik de te lopen afstand verlengde naar een 5 km voor Santiago. Zodat we morgen tesamen kunnen binnenlopen. We zitten nu in een hotelletje vlak voor de bult die ons het zicht op Santiago ontneemt. Net weer een bord octopus gegeten, een lokaal, nationale lekkernij. Dat we het restaurant verlieten tekenden zich al een zware wolkenmassa zich af boven Santiago. Dat wordt hommeles vannacht. We verwachten rond een uur of 10 morgenochtend voor de kathedraal te staan. Het einde van een ongelovelijke tocht.

143: Van Melide naar Salceda

Al een paar dagen komen we een jong stel tegen die de Camino lopen met hun twee jongens, van rond de 11 en 6. Dartelende jeugd op het pad. Geweldig. Zo ook loopt er een oude Fransoos van rond de 80. Hij stapt lekker door ondanks zijn vergroeide rug. Gistermiddag was het even schrikken toen we hem voor ons voorover zagen vallen. De eerste gedachte was dat hij er in zou blijven, maar het bleek een knieprobleem te zijn. Hij raakte slechts zijn evenwicht kwijt en belandde op z'n kop. Afijn, vandaag weer het gebruikelijke parcours. Berg op, berg af. Uiteindelijk besloot Engel om de taxi te nemen naar ons volgende haltepunt. Heel verstandig want er zaten nog een behoorlijk aantal diepe dalen en hoge toppen in. De rust heeft haar goed gedaan. Ze begroette mij bij aankomst door een actiefoto van me te maken. Ik heb me lekker kunnen uitleven onderweg. Tonnen zweet kwijtgeraakt.
We zitten weer in een albergue met 10 plaatsen. Mensen vanuit Mexico tot aan Scandinavie. Een mooie albergue. Eten doen we buiten de deur. Zo lekker inleggen in de wetenschap dat we morgen maar 19 km hoeven te lopen. De één na laatste dag voor Santiago.

142: Van Airexe naar Melide

We waren al een klein uurtje onderweg, in alle rust, toen de zon ons kwam verwarmen. Ook deze zonsopkomst, 'amanecer' in t Spaans, was prachtig. Die lichtval en de verkleuringen van het landschap. Daar wordt je echt blij van. We hadden het getroffen met ons pensionnetje. Lekker geslapen en de tijd aan ons zelf. Ook het restaurantje was goed genoeg. We hadden een Canadeese en een Zweed aan tafel om ons te vergezellen. Dat leverde weer leuke gesprekken op. Onderweg genoten van de rust. Geen last meer van turigrinos. Af en toe een pauze om Engel wat rust te geven. Ze liep pittig door. Nog een emotioneel momentje in de kerk van Palas de Rei. Dat kwam door de achtergrondmuziek. Nu zijn we in Melide en hebben een pensionnetje (weer) genomen. De laatste paar dagen in een hok me snurkers te liggen, laten we maar even aan ons voorbijgaan. Vanavond aan de pulpo.

141: Van Portomarín naar Airexe

Wederom een bultig traject. Nog steeds last van grote menigte toeristen. Het was bewolkt en bij de start slechts 5° . Voor t eerst had ik koude handen. We vertrokken met een lange klim door de bossen. Wel mooi. Even dreigde het te gaan regenen maar dat zette gelukkig niet door. Ook nog heel even in de wolken gelopen (letterlijk). Daarna brak het en kwam de zon ons eindelijk opwarmen. Engel had behoorlijk last gekregen dus zijn we in een albergue beland, een km of 6 voor Palas de Rei. Een rustig optrekje en een restaurantje aan de overkant. Even rustig aan.

140: Van Sarria naar Portomarín

Een lekker pizzaatje en nog heel even een terrasje. Voor 21:00 al op bed. Redelijk geslapen en pas om 7 uur uit bed. Ontbijtje gemaakt met de spullen die we uit de supermarkt hadden gekocht. We gingen rustig van start. Engel moet eerst warmlopen. Al snel waren we het stadje uit. Geen spectaculair stadje overigens. Veel op en neer in een veeteeltgebied. Armoedig maar ook weer mooi op z'n eigen manier. Er liepen heel veel mensen op de route. Veel turegrino's, Spanjolen die met nagenoeg niks bij zich de laatste 100 km lopen. Maar wel alle goede kamers voor je hadden weggepikt. Alle habitaciones waren reeds geboekt. Dus de slaapzalen zijn voor diegenen die van ver komen. Gelukkig hadden we een plek gevonden. Het was bewolkt vandaag en ff na 12:00 kregen we een echte bui waardoor we genoodzaakt waren de poncho's aan te trekken. Engel houdt het nog steeds vol. Eenmaal aangekomen, over een spectaculaire brug, na ruim 22 km, een hele nieuwe albergue. Nu even op tuk, straks verder kijken in dit stadje. We zijn vandaag de 100 km grens gepasseerd. Aftellen dus, maar wel op ons gemak.

139: Van Triacastela naar Sarria

Na een avondje gezellig gezeten te hebben bij een lekkere maaltijd, hebben we gedag gezegd tegen Ben en Dolf, de mannen waar we al een aantal dagen mee samenliepen. Zij zouden de route direct naar Sarria nemen, en wij die naar Samos, een alternatieve route langs de rivier. De gedachte was dat die vlakker zou zijn dan de normale. Nou, niets is minder waar. Behoorlijk op en af. Maar wel een prachtigrme route door het bos. Werkelijk waar. Afijn Engel doorstond dit stuk prima. Ze was wel bekaf na 10 km. We stopten nabij een kolossaal klooster en namen daar ons ontbijt met koffie. Engel wilde wel proberen door te gaan, maar besloot toch de taxi naar Sarria te nemen. Maar goed ook want er zaten toch nog een paar flinke kuitenbrekers in. Ik ben doorgegaan en heb lekker gelopen. Nu in de stad, kleine albergue nabij het oude gedeelte. 4 man op een kamertje. Straks maar even de stad in.

138: Van Fonfria naar Triacastela

Zoals gezegd een korte, rustgevende etappe. Adembenemende uitzichten en een goed beloopbare route.
Slechts 7 meter geklommen vandaag en 669 meter gedaald. Geheel geen last gehad van wat dan ook. In Triacastela voor de afwisseling een eigen kamer gevonden in een kleine albergue. Goed voor de broodnodige nachtrust. Gisternacht heb ik gehoord hoe mijn buurman goed heeft geslapen. Engel weer met de bus deze kant op gekomen. Morgen gaat ze weer beginnen te voet te gaan. Samos staat als doel. Een vlakke etappe langs een rivier. Nu.... de was!

137: van Vega del Valcarce naar Fonfria

Een loodzware etappe. Haut categorie. Vanaf vertrek tot eindpunt. 24 km lengte 1100 stijgmeters en 465 daalmeters. Prachtig landschap 4° bij begin en veel wind bovenop. Wie wilt dit niet.
Gelukkig wat plaatsjes waar je wat kon nuttigen. Ik liep veelal alleen. Lekker je kop kunnen leeglopen. We zijn geland op een koeienvlaai met daarop een prachtige albergue. Ook werd daar een prima diner geserveerd. Engel was er al vroeg vandaag. Heeft genoten van de zon. Ze werd onthaald door een verschrikkelijk oude Spanjool die haar in zijn oude, krakkemikkige autootje naar O'Cebreiro heeft gebracht, nagenoeg de door ons te volgen route. Ze weet dus wat ze heeft gemist. Besloten om morgen een rustetappe in te lassen. 10 km lopen naar Triacastela. Even bijkomen, ook Engeltje

136: Van Pieros naar Vega del Valcarce

Het was een hele memorabele avond. Het eten was uitstekend, de wijn ook. Het gezelschap wederom een internationale mix en er was tijd voor elkaar. De sfeer van  avond werd ingrijpend  verpest doordat een reisgezel om een duistere reden werd opgehaald door de ambulance. Details bespaar ik u. Gelukkig was er een Fransoos die ter ere van het overlijden van Charles Aznavour, wat uit zijn repertoir zong. Dat maakte de avond weer goed. Er zit vooruitgang in de knie van Engel, dat biedt hoop. Afijn de tocht van vandaag was wederom afwisselend. In de ochtend een prachtig landschap welke werd aangestoken door de opkomende zon, magnifiek. Dorpjes welke de tand des tijds maar nauwelijks hebben doorstaan werden gepasseerd. Daar werd ook gegeten en later op de dag, wat gedronken. Engel was vooruit gereisd en onze accommodatie geregeld. Perfect zoals gebruikelijk. We zullen zien wat de avond brengt. We staan nu aan de voet van de laatste puist die we over moeten. Alles is al geregeld zodat Engel niet voor een verrassing komt te staan.

135: Van Ponferrada naar Pieros

Slecht geslapen dank zij het oorverdovende gesnurk van twee onzer reisgenoten en het rond middernacht nog binnenkomende extra kamergenote van Spaanse origine. Een hork van een mens en ik vroeg mij af of zij wel een pelgrima was. Maar goed, de deur achter je dicht doen en zij is vergeten. De avond hebben Engel en ik even rustig in de stad doorgebracht. Klein loopje voor haar en dat ging al beter dan de ochtend. Wat gegeten op een terras en weer rustig terug. In de albergue nog wat zitten praten.
De route vandaag liep door meerdere plaatsjes alwaar je wat kon gebruiken. Nadeel was het vele asvalt. Later veranderde dat weer naar de landweggetjes. Gelukkig. Een aangename dag, lekker alleen gelopen, je eigen tempo. Nu in een alternatieve oude albergue gerund door twee gasten. Vegatrische hap op menu. Maar het ziet er super uit. Zeker een goede keus geweest om over te blijven.

134: Van El Acebo naar Ponferrada

De grootste verrassing was het wederzien met Pedro. Hij was speciaal naar ons gekomen, samen met zijn vrouw. Fantastisch! Weer bijgepraat en afspraken gemaakt. De avond kon niet meer stuk, mede doordat we in een hele gezellige albergue zaten.
Vanochtend een verdomd zware afdaling over gruwlijke paadjes. Na bijna 8 km in een stadje aangekomen welk vrijvertaald de naam 'droogmolen' heeft. Na een ontbijt weer verder. De grote hoogteverschillen hebben we niet meer, tenminste de aankomend dagen. Het weer blijft goed, het gezelschap is goed, de omgeving is mooi alleen Engel moet nog een paar dagen rustigaan doen. Ze was vandaag bij het hospitaal geweest, wat gratis is voor pelgrims. Ze weet wat ze moet doen. Dus nog een paar dagen vooruit reizen en de onderkomens regelen voor ons, daarnaast rust en genieten van de omgeving. Na O'Cebreiro maar weer te voet. Nu liggen we in een hele mooie, nieuwe albergue. Met legio voorzieningen. Verwennerij voor ons.

133: Van Rabanal del Camino naar El Acebo

Een taxi voor Engelien om haar naar de volgende herberg te brengen, met een tussenstop bij El Cruz de Ferro. Om haar in gelegenheid te stellen om haar sores te vergeten. Ik ben veel eerder, het was nog donker, te voet op pad gegaan om de berg te beslechten. Samen met Ben, een oud politieman uit den Haag. We liepen lekker en bij het kruis hebben we beiden ons moment genomen om onze herinneringen, onze zorgen, daar neer te leggen. Dat gaat niet in je kouwe kleren zitten. Niet het kruis maar de beleving, de weg ernaar toe, de camino maakt dit zo speciaal. We hebben genoten van de dag, met volle teugen! Ondangs de afwezigheid van Engel. Om een uur of 2 waren we weer bijeen, in een prima albergue, aanbevolen door de dame die Engel de vorige dag had geholpen. Het was een hele inspanning geweest om tot hier te komen. Tot 1500 mtr geklomen en weer terug naar 1000. Over steile, beroerde paden en dat bij een oplopende temperatuur naar 29°. Maar zoals altijd liggen de koude versnaperingen al klaar om genuttigd te worden.

132: Van Astorga naar Rabanal del Camino

Een etappe met genoeg tussenstops om op te steken. Een eenvoudige, afwisselende etappe, dachten we. De nacht aardig doorgebracht. Een rustige bezetting in de slaapzaal. Alleen als je dacht om te draaien kraakte de oude houten vloer al van jewelste. Mummieën dus. In het laatste stuk van deze etappe kreeg Engel steken in haar knie, wat het lopen bemoeilijkt. Strompelend zijn we op het adres aangekomen. Straks krijgr ze een massage, in de hoop dat het wat beter gaat. We zijn de Meseta af en gaan nu de bergen in. Eerst maar door de nacht zien te komen.

131: Van Hospital de Órbigo naar Astorga

De avondlucht liet al doorschemeren dat het niet zo koud zou worden als gisteren. Er dreef wat bewolking binnen. De start was daardoor aangenaam. Net voor de zon opkwam waren we vertrokken. De albergue van gisteren was net twee weken open. Het moet nog sfeer krijgen maar het zag er prima uit. Er waren niet zoveel gasten binnen zodat het voelde alles voor jezelf te hebben. De route was ook heerlijk om te lopen. Berg op en berg af, veel afwisseling in het landschap. We hebben er verstandig aangedaan om de aangegeven route in tweeën te doen. Nu hebben we tenminste tijd om Astorga te bekijken. We zitten voor de afwisseling weer eens in een grote albergue met veel lui op een zaal. Het stadje heeft veel gezelligheid met mooie pleintjes, een paar bouwwerken van Gaudi, leuke straatjes. We hebben nog even een tijdje zitten luieren en genieten van het uitzicht op de rondgang rond de stad. Lekker terrasje gepikt samen met een drietal Hollanders, erg gezellig.

130: Van Vilar de Mazarife naar Hospital de Órbigo

Het schemerde dat we onderweg gingen. Een koude start met volle maan in het gezicht en de zon die zich over de heuveltop aan het worstelen was, achter je. Een korte etappe omdat we morgen vroeg in Astorga willen zijn om die stad te bekijken. Nu halverwege gestopt. Prima albergue gevonden. Gisteren was het een bijzondere happening. Even het dorp in en na een ommetje, neergestreken op het terras van het 'centro cultural'. Heerlijke Verdejo gedronken en lekkere hapjes. In gezelschap van Duisers, Zwitsers, een Noor en een Litause. Gezellige bedoeling. Om 19:00 moesten we eten in ons onderkomen. Daar zaten we aan tafel bij Fransen, Engelsen, Nieuw-Zeelanders en een Hollandse. Wederom aangenaam vertoeven. Na het eten nog wat zitten borrelen in de tuin tot 22:00. Toen ging de deur dicht en iedereen moest stil zijn.
Dit soort dagen moet je niet teveel hebben....

129: Van León naar Villar de Mazarife

Het was een goed hostel, waar we overnacht hebben, en per toeval gevonden. Dat het midden in de stad lag merkten we later. Tot 4 uur s'nachts rumoer op straat. Maar daar heb je oorpluggen voor.
Het antwoord op de vraag is: een pelgrim heeft "witte sokken".
De eerste 7 km gingen door de stad en buitenwijken. Overigens is León een hele mooie stad. Na een pitsstop met een punt tortilla gingen we de alternatieve route op. Ver van de N-120, die als een rode draad met de camino meeloopt. Heuvelachtig, afwisselend landschap, aangename temperatuur, kortom een heerlijke wandeldag.  In Chozas de Abajo wederom een stop. Broodje chorizo en een pul bier. Het ijs hing aan t glas. Heerlijk. Het laatste stukje vandaag was een peuleschil. Nu het dagelijkse ritueel en rusten.